Kardeşlerim,

Şu cephenin ortasında, ölümün yanı başında dururken ben, söyleyeceğim tek şey hiç pişman olmadığımdır. Her şeyden önce sizinle birlikteyken yani siz kalbimdeyken ölmektir isteğim Çanakkale'nin ortasında. En azından size ve yüce milletime bir umut sembolü olabilmek için. Biliyorum en sonunda ne olacağımı, düşeceğimi, öleceğimi... Yine de ricamdır sizden beni değil, bizi hatırlamanız... Sarının üstüne kırmızı akıyorken ve her şey daha da siyahlaşıyorken...

Elveda 1915

Cahit Fikreti IEL'15

Kardeşlerim, Fedalarım,

Bilirsin zaten asaletin nasıl anlamlar taşıdığını, üstündeki kirli kumaş parçasında onu taşıdığını bilmeyebilirsin. Gerçi temin edemeyebilirim seni. Belki hatırlamaz seni, bilmez ismini, geçmişini diğer bir Türk feda. İhtimal; adın yazmaz bağlandığın ağaç köklerinde, yattığın taşlarda. Lâkin ziller çalmıyor, biz çağırıyoruz şarkılarını... Kendi okulunda İstanbul'un, hışırdamıyor yapraklar siz bahçelerdeyken ki benzeri...

Şimdilerde siyaha boyuyoruz pencereleri. Sizsiz bahçeler görmemek ümidi sürüklüyor bizi. İyimser sarıların üstüne akıyor siyah. Bu yüzden işte olamazsın kalbimde, soluduğum havayla ciğerlerimdesin oysaki. Yanımdasın, kitabın açık. Böyle görüyorum seni. Görkemli bir kara bulaştırıyorsun üzerlerime. Hep anıyorum seni canın sağ diye. Daha bir yükseliyorum sanki seninle. Daha bir kara İstanbul bugünlerde. Kardeşlerin daha asil, kara bir asalet kaldı, ayrıldığın sınıflardan geriye.

Cahit Fikreti IEL'15